Bütçe Plan Komisyonu 1981 yılı çalışmaları için, Maliye Bürokrasisi ile tanışıyordu.

Tanıştırmayı Müsteşarların müsteşarı Ertuğrul Kumcuoğlu yapıyordu.

Bir ara,

•  ‘’Bütçe ve Mali Kontrol Genel Müdürümüz Biltekin Özdemir‘’

diyerek olgun, oturaklı bir bürokratı takdim etti.

Biltekin Özdemir, ağır ağır kalktı, selam verdi ve dedi ki;

• ‘’Sayın Başkan, benim Bütçe ve Mali Kontrol Genel Müdürlüğünden daha önemli bir pozisyonum da var’’ dedi…

Espri öncesi şaşkınlığı ile baktım;

• ‘’Nedir, Sayın Genel Müdür, Nedir?’’ diye sordum.
• ‘’Efendim, ben Zonguldak damadıyım. Oradan evliyim. Bu benim için, Genel Müdürlüğümden daha önemli ve daha zor bir pozisyon.’’ dedi ve bütün salon kahkahaya boğuldu.

Ortam yumuşadı, verimli ve neşeli bir toplantı yapıldı o gün.

O günden, onu kaybettiğimiz bu güne tam 40 yıl sürdü Biltekin Bey ile dostluğumuz.

 Kesintisiz sürdü…

Onunla aynı fakülteden, İ.Ü İktisat Fakültesinden mezunuz. Yine onunla, aynı okulda A.Ü Siyasal Bilgiler Fakültesinde lisansüstü eğitim yaptık. Aynı yollarda yürüdük yani.

O hep önemli görevlerde bulundu, Maliye müsteşarı oldu, Milletvekili oldu, Bütçe Plan Komisyonu Başkanı oldu. Devletin en önemli kurullarında bulundu.

Kesintisiz önemli adam oldu hep.

Ama duruşu hiç değişmedi.

İkimizde okumaya yazmaya meraklıydık, yazdı çizdik.

Yazdıklarımızı paylaştık, tartıştık.

Onun;  ‘’ Yüzyıl Süren Cendere (1854-1954) Osmanlı Devleti Dış Borçları’’ adlı kitabı mutlaka okunmalıdır.

Araya zaman girse, görüşemesek açar telefonu ;

• ‘’Bizi, Zonguldak damatlarını sever diye kandırmışlar meğer, ne arayan var ne soran, niye acaba? ‘’ diye takılırdı.

Ben de;

• ‘’Damat hayırsız çıkmış olmasın sakın.’’ derdim

Gülüşürdük…

Gülüşe gülüşe bizi bırakıp gitti.

Güle güle damat, güle güle . . .

Mekanın cennet olsun…

Dr. Cemil ÇAKMAKLI

BEN DE ZONGULDAK’LIYIM.

BEN DE BEYCUMA’LIYIM.

TANIŞMAYA GELDİM…

…diyerek girdi Meclisteki odama.

Böylece tanıştık Mehmet ile otuz sekiz yıl önce.

Benim doğup büyüdüğüm yerlerden geliyordu.

Bizim Zonguldak’lıların eğitim mabedi Çelikel Lisesinde okumuş, Orman Fakültesini bitirmiş, Amerika’da yetişmiş, kısaca kendine çok emek vermiş bir Orman Mühendisiydi.

Uzun boylu, yakışıklı, özgüvenli ama saygılı bir genç adamdı.

Orman Bakanlığı’nda Şube Müdürüydü o yıllarda.

Böyle tanıştık.

Böyle başladı ‘’abi-kardeş’’liğimiz.

Otuz sekiz yıl boyunca hiç kopmadan devam etti dostluğumuz.

Mehmet; Allah vergisi sevgisini, hep peşinden koştuğu bilgisine ekleyerek özgüven oluşturabilmiş bir mükemmel insandı.

Hayatı boyunca özgüvenli ama sakin, kararlı ve vefalı bir insan olarak yaşadı hep.

Giderek Orman Bakanlığı’nda önce Orman Genel Müdürü oldu, sonra da ORÜS Genel Müdürlüğü yaptı. Hep vizyoner, hep yenilikçi ve başarılı oldu.

Ama Şube Müdürüyken de, Orman Genel Müdürüyken de hiç değişmedi.

O; belirlenme açlığına kapılmadı hiç. Başarılarını tevazu içinde, sakince yaşadı hep.

Kendi deyimiyle; ‘’bir yumurtlayıp, bin gıdaklamadı’’ hiç…

Beycuma Türkmenlerinin, çocuklarına yüklediği sevgiden, saygıdan ve bölgesine ve ülkesine sorumluluktan hiç uzaklaşmadı.

Emekli olduktan sonra, Zonguldak Yüzüncüyıl Vakfı’nda birlikte çalıştık.

O, Vakfımızın temel direği ve Genel Sekreteriydi. Vakfımızda, Zonguldak için sessizce birçok hizmet verdi.

Son olarak, Zonguldağa geleceği olan Filyos Vadisinin ve Filyos Irmağının sularını Ankara’ya akıtan Gerede’de ki Işıklı Regülatörünün Filyos Vadisi’ne vereceği zararları araştırıyordu.

Bu arada bugün suç örgütü sayılan bir cemaatin, Vakfı ele geçirme amaçlı yaptığı haksız ve hukuksuz saldırıları, benim uzun hastane yıllarımda tek başına cesurca yılmadan göğüsledi.

Yakınlarda bir gün hastaneye götürdük.

Her gün, oğlu Batuhan’la bugün alırız diye bekledik.

Ama o bir daha geri dönmedi…

Cenazesinde herkes şaşkındı.

Kimse beklemiyordu ölümünü, kimse yakıştıramıyordu Mehmet’e ölümü.

Onu başta vefalı ve güzel insan Orman Genel Müdürü Bekir Karacabey ve kalabalık bir orman camiası ile birlikte uğurladık.

Gerçekten büyük bir şaşkınlık ve üzüntü içinde toprağa verdik onu.

Mehmet yaşarken, birkaç gün görüşmesek yokluğuna dayanamazdık….

Şimdi gitti, doğurduğu boşluğa nasıl dayanacağız bilmiyorum.

Hiç bilmiyorum…

Ama biliyorum onu hiç unutmayacağız.

Ama kararlıyız oğlu Avukat Batuhan Yılmaz ile onu hiç unutturmayacağız.

Herkes ayrı bi şey söyler Ankara için..

Seveni vardır,söveni vardır,

Şöyledir,böyledir; ileridir, geridir…

Ama benim için Ankara, Dost kazanma yeridir…

Hiçbir yerde bulamazsın, Ankara dostlarını, Ankara dostluğunu..

ŞÜKRÜ KIZILOT’ la da, Ankara’da tanıştık, Ankara’da dost olduk…

O gerçekten bilen bir bilim adamıydı, ama çok ve çok iyi yazardı..

YAZMAK OKUTMAKDIR..

Çoğu yazar okutamaz, Şükrü; okutan yazardı…

O “mevzuat” denilen demir leblebiyi, yenilir, yutulur, okunur hale getiren, bir usta yazardı.

Bir de; çok güzel kravatlar ve mendiller takardı…

O halk için bir “mevzuat tercümanı”ydı..

O GİTTİ, O IŞIK OLDU…

Mevzuat tercümansız kaldı,

Biz onsuz kaldık…

GÜLE GÜLE DOSTUM…

GÜLE GÜLE..

Dr.Cemil ÇAKMAKLI

Ateş bu defa genlerimize düştü…Bizim genetik yapının özgün örneklerinden birini, Ünal ÇAKMAKLI’yı kaybettik.

Bütün Zonguldak’ın katıldığı bir törenle , göz yaşları ve ağıtlarla defnettik onu…

Bizim Çakmak-lı’lar, Kayı boyundan Çakmak oymağından geliyorlar. Kayıların yani Osmanoğullarının kavgalarının içinde Anadolunun orasına burasına yerleşmişler. Ama bin yıldır, Çakmak oymağına ait anlamına gelen Çakmak-lı soyadını kaybetmemişler, sürdürmüşler. Bilinen o ki; Çakmak-lı’lar ; Anadoluyu fetheden Osmanlı ordusunda ‘’Deliler Birliği’’denilen öncü birliklerin savaşçılarıymış…

Fatih’in İstanbulu fethinden sonra, Batı Karadenizi ve Amasrayı fethi esnasında da onun ‘’Deliler Birliği Savaşçıları ‘’ olarak Zonguldak’a inmişler ve fethin bekçisi olarak ,diğer Türkmen oymaklarıyla birlikte buralarda kalmışlar ve 550 yıldır üreyip çoğalarak örfleri ve adetleri ile soylarının adını taşıyan köyleri ile bu bölgeyi Türkmenleştirmişler.

Bu yüzden; Zonguldak kırsalının ,Devreğinin , Çaycumanın , Beycumanın, Yenicenin , Safranbolunun , Ereğilinin, Bartının yani tüm Filyos Vadisi halkının tamamı neredeyse Türkmen yurdudur. ‘’Türkler barışın velisi, savaşın delisidir’’ denilir ya…

Aslında ‘’delilik’’ bir ordu kurumudur Türklerde. Osmanlı ordusunda da o çok bilinen devşirme Yeniçeri Ocağından çok önce; Osmanlı ordusunun ilk ve en önemli birliği ‘’Deliler Ocağı’’dır. Güçlü, iri , korkusuz, Türklük için ölümü şerbet sayan bir ordu birliğidir ‘’Deliler Ocağı’’….

Ancak; Türk Devletlerinin tarihinde sıkça görüldüğü gibi Osmanlı da Türklük özünden uzaklaştırılmış, ‘’Deliler Ocağı ’’ dağıtılmış, unutturulmuş, yerine devşirme Yeniçeri Ocağı getirilmiş, daha sonra da bu Yeniçeriler Osmanlının zayıflama ve yıkılma sebeplerinden biri olmuştur. İşte ; Çakmak-lı’lar, ’’Deliler Ocağı’’nda yetişmiş ve savaşmış ve deliliği rütbe sayan bir soydan geliyorlar. Bu yüzden bizim soyda; güçlü, iri , korkusuz ve her şartta soyu ve örfü koruyanlara ‘’deli’’ unvanı verilir.Deli Mustafa, Deli Hüseyin, Deli Ünal bizim son üç delimizdir. Onlar modernize olmuş, çağa uymuş ama genetik özünü kaybetmemiş delilerimizdir bizim. Ünal ÇAKMAKLI, Ünal Abi, Deli Ünal bizim soyun övünç kaynaklarından biridir. Yurtdışında ve Türkiyede okumuş, Avukat olmuş , Zonguldak Sporuna ve Siyasetine damga vurmuş bir ‘’Türkmen Delisi’’dir o…

O, hep veren hiç almayandı .

O, yoksula ağlayan, haksıza saldırandı.

O ,derin duygusallığını ve coşkun korkusuzluğu aynı bedene sığdırandı.

O , bütün ömrünü geçirdiği Zonguldak’a sevdalıydı.

Sen rahat uyu Ünal Abi. Sen rahat uyu …

Senin bütün güzel özelliklerini ve Zonguldak sevdanı yaşatacağız.

Sen rahat uyu Ünal Abi. Sen rahat uyu…

‘’Aşkıyla, tutkusuyla bir deliyi deli eden kadın ‘’ dediğin , beşikten mezara yoldaşın, eşin Leyla Abla bize emanettir.

Tamam da… Ben ne yapacağım , ben?Ömrümce arkamda duran, en sıkıştığım zamanlarda;

‘’Biz Çakmaklı’yız ulan, Biz Türk Delisiyiz…Eğrimiz yok, Korkumuz yok… Yürü ulan, yürü ’’ diye telefonlarda onun dediği gibi- ‘’yüksek volümlü deli gazını ‘’kim verecek bana …

Kim? Ömrümce her gün, ama her gün kim arayacak beni? Kim?

O yıllarda; 60’larda 70’lerde Ankara’da biz gazete okumaya ihtiyaç duymazdık. Çünkü gazeteciler ile yaşardık.

Muammer Yaşar Bostancı, Orhan Tokatlı, Ertan Karasu, Can Pulak, Yavuz Donat ve Bekir Coşkun’la yaşar, adeta baskıdan önce gazete okur, manşetleri akşamdan bilirdik.

Bu güzel adamların tam yarısı gitti.En son Bekir gitti…

Bekir’i kaybetmenin şaşkınlığını atamıyorum üzerimden…İnanamıyorum, uyuyamıyorum, arkasından iki satır yazamıyorum. Aklımla elimin bağı koptu sanki, iki gündür yazamıyorum.

Akşamüstü saat 5’ten sonra yaşamaya başlar Ankara… Ankara akşamüstleri sevmeye zorlar insanı, dost eder insanları…

Bizde Bekir’le Ankara’nın akşamüstü dostuyuz. O akşamüstlerinde buluştuk, düşündük, peek çok şey konuştuk.İnsan konuştuk, doğa konuştuk, Atatürk konuştuk…

Oturduk konuştuk, kalktık konuştuk, seyahat ettik konuştuk, konferanslara gittik konuştuk.Bir Budapeşte seyahatinde aynı odayı paylaştık onunla.

Elbiseleri astık, valizleri koyduk ortaya…Bekir valizden her bir şey aldığında, gömlekten, kazaktan, çoraptan, her ama her giysisinin içinden bir küçük beyaz pusula çıkıyordu mutlaka. Bekir, pusulalara bakıyor, her defasında yüzü genişliyor ve gülümsüyordu. Açıkladı sonra… ‘’Andre’nin sevgi pusulaları bunlar… Benim valizimi hazırlarken o, her giysimin içine koyar bunları; her bir pusulada biraz espri, ama çokça sevgi vardır. O beni hiç ilgisiz, hiç sevgisiz bırakmadı, bırakmaz, seyahatte bile ‘’ dedi Bekir.

O anda anladım…Bekir’in dağıta dağıta bitiremediği sevgisinin kaynağını anladım. Onda ki insan sevgisinin, doğa sevgisinin, Atatürk sevgisinin kaynağını anladım. Bir güzel Fransız, bir mükemmel Urfalıya; dağıtsın diye herkese, her zaman, her yerde, seyahatte bile sevgi yüklüyordu. Ona yüklenen bu sevgi; galiba enerjiye dönüşüyor, her yere, herkese ulaşıyordu. Sevginin Enerji olduğunu biliyordu Bekir. Bu enerji ile herkesi seviyor, herkese kendini sevdiriyor, Dünya’yı böyle güzel, böyle mükemmel döndürüyordu Bekir.

Bu enerjiyle; açık açık, gümbür gümbür, döne döne yazdı Bekir.

Korkmadan, yılmadan, ucuzlamadan yazdı Bekir…

Enerjisini, sevgisini, bize bıraktı gitti Bekir.

Pırıl pırıl gitti, ışık gibi gitti Bekir.

Güle güle kardeşim güle güle… Görüşmek üzere…

Toprak bizim kuşağı çağırıyor…
Her gün bir acı, her gün bir kayıp ….
Bekir Coşkun’un ardı sıra Ragıp Buluç ve Mesut Yılmaz gibi dostlarımı kaybettim…
Bugün de Ahmet Samsunlu ayrıldı aramızdan.
Hepsi ile pek çok yaşanmışlığım vardı, ama Bekir’den sonrasına elim gitmedi yazmaya.
Ahmet Samsunlu’nun benim memleketime Zonguldak’a katkısı çok. Bir Zonguldaklı olarak, o katkılara vefa borcum var. Ardından bir teşekkür göndermezsem vefasız olurum, borçlu kalırım. Bu yüzden, içim yana yana bu teşekkür yazısını yazıyorum.
Ahmet’in soyadı Samsunlu, kendisi Çorumlu ve de o bir Zonguldak gönüllüsü…
Biz Ahmet ile Kurucu Mecliste tanıştık, aynı komisyonlarda görev yaptık, dost olduk.
O çok birikimli, çok özel vasıfları olan bir Ahıska Türkü idi.
Almanya’da mühendislik okumuş ve akademik çalışmalarıyla profesör olmuş, kısaca kendisine çok emek vermiş bir insandı.
O dönem 44.hükümette İmar İskan Bakanı oldu.
Yine o günlerde, 7 Mart 1983te Zonguldak Kandilli’de madenlerin ve madencilerin gördüğü en büyük grizu felaketlerinden birini yaşadık. Tam 103 madenci şehit oldu. Başta başbakan Ulusu, hepimiz Kandillideydik.
O tabutlar, o 103 tabut Kandilliye ve vicdanlara sığmadı.
Herkes ağladı, yer gök bile ağladı, tüm yürekler dağlandı…
Oradaki toplu acı, en çok da kibarlık ve duyarlılık sembolü Başbakan Ulusu’yu etkiledi.
Döner dönmez galiba güvendiği ve sevdiği iki insanı, o zamanki İmar İskan Bakanı Ahmet Samsunlu’yu ve beni çağırdı. ‘’Söyler misiniz? Ne yapalım? Nasıl yapalım? Bu kömürü, insan kaybetmeden toprağın altından nasıl çıkaralım?’’ dedi.
Bende; ‘’Sayın Başbakanım kömürü değil, insanı çıkaralım toprağın altından. Alternatif istihdam alanları yaratalım Zonguldakta, sanırım en doğru ve kömürün geleceğine de en uygun çözüm bu.’’ dedim.
Bülent Ulusu; o acılı ama hala kibar haliyle bakanı Ahmet Samsunlu’ya ‘’Siz ne düşünüyorsunuz Ahmet bey.’’ dedi.
Ahmet Samsunlu’da: ‘’ Sayın Başbakanım biz bölgeyi ve kömürü çok iyi bilen Cemil Bey ile yol boyu konuştuk. Bende aynı fikirdeyim. Zonguldakta alternatif istihdam alanları oluşturmalıyız. Bölgede; bu alan için Türkiye’nin 26 havzasından biri olan Filyos Vadisi çok uygun duruyor. Müsaade ederseniz bu vadiyi yeniden planlayıp, size somut önerilerle gelelim’’ dedi.
Sayın Ulusu ‘’Vakit kaybetmeyelim, hadi size kolay gelsin.’’ dedi ve bizi görevlendirdi.
İmar İskan Bakanlığında, başta Bakan Ahmet Samsunlu, müsteşarı Melih bey ve diğer bakanlık üst düzey yöneticileriyle aylarca, geceler dahil çalıştık. Bir sürü alternatifi değerlendirdik. Sonunda; İç Anadoluyu ve Ankara’yı Filyos Vadisine, Filyos vadisini de ucundaki bir limanla, diğer Karadeniz ülkeleri limanlarına ve özellikle Köstence limanına, oradan da Tuna su yoluyla, Avrupa’nın içlerine, ta Hamburg’a kadar ulaştırabilecek bir çerçeve çıktı ortaya. Bu çerçeve içinde Zonguldağın Filyos Vadisi’nde kirletici olmayan bir endüstri bölgesi oluşturarak Zonguldağın insanını kömürden yani yer altından, yer üstüne çıkaracak bir yeni istihdam projesi amaçlandı. Diğer yandan Zonguldak içinde Filyos Vadisini, Ereğli’ye, Karabük’e, Bartın’a ve özellikle hızlı bir yük treni ulaşımıyla Ankara’ya bağlayacak bir ulaştırma planı tasarlandı. Filyos Vadisinin ucunda bir liman planlandı. İlgili bütün bakanlıklara görev verildi. Yatırımlar bütçelere konuldu.
Sayın Ulusu; her aşamasında bu projeyi izledi. Ama en önemlisi, konuya sadece devletin değil, bölge halkının da sahip çıkması için, bana bir vakıf kurma talimatı verdi. Biz de bölgenin ileri gelen resmi ve özel kurumlarıyla ve eşrafıyla Atatürk’ün doğumunun yüzüncü yılını da temel alarak Zonguldak Yüzüncüyıl Vakfını kurduk. Dostum Ahmet Samsunlu ve ben, Filyos vadisi ve limanı projesinin koordinasyonunu üstlendik. Sayın Ulusu da bizden bilgi alarak her aşamasında projeyi izledi ve ona sahip çıktı.
Daha sonraki yıllarda; Zonguldak Vakfı üzerinden, vakıftaki arkadaşlarla projeye sahip çıktık. Her yeni hükümete ve Zonguldaklı her siyasetçiye projeyi anlatıp, projeyi benimsetmeye çalıştık. Onların da projeye ilgisi ve katkısı çok oldu. Filyos Vadisi ve liman projesi böyle başladı, 35 yıldır pek çok Zonguldaklının katkısıyla düşe kalka yürüdü. Hala yürüyor, yürüyecek…
Bizim de, projenin Zonguldak’a ve özellikle Zonguldak doğasına zarar vermeden yürümesi konusundaki sorumluluklarımız devam ediyor.
Dedim ya; Ahmet Samsunlunun projeye katkısı çok büyük oldu. Ama daha sonraları tam bir Zonguldak gönüllüsü gibi projeyi benim üzerimden hep izledi. Aksamalara üzüldü, gelişmelere sevindi.
O bu projeyle tam bir Zonguldak gönüllüsü oldu. Zonguldak olarak kendisine vefa borçluyuz, teşekkür borçluyuz… Zonguldak ve Zonguldaklı vefalıdır. Kendisini düşünenleri, katkı verenleri unutmaz.
O yüzden bir Zonguldaklı olarak, kendisini bir Fatiha ile uğurlarken, Fatihasına gönülden teşekkürler ekliyorum.
Ahmet Samsunlu’nun hayatı hep başarılarla doludur. Ama o başarılarından önce insanlığa ve tevazuya ulaşmış yüce gönüllü ve yaşamına dürüstlüğü rehber etmiş, erdemli bir insandır.
İki başarılı çocuk yetiştirdi. Kızı saygın bir akademisyen oldu, oğlu Kadri Samsunlu ise İstanbul Havalimanının başarılı CEOsudur. Eşine ve çocuklarına sabırlar diliyorum…
O kırk yıl boyunca kesintisiz görüştüğüm bir dostumdu. Benim içimde de kırk yıllık bir boşluk açtı da gitti.
Güle güle Ahmet Samsunlu, güle güle kardeşim.