DAYIM; SENİ NASIL ANLATAYIM !..

Dayım,

Seni nasıl anlatayım?

Beyliğini,

Beyefendiliğini,

Bilge kimliğini,

Bana yüklediklerini,

Hangisini?

Nasıl anlatayım?

 

Hani destanını yaz demiştin ya,

Az-zabla,

Beybabamın, senin, benim

“Bey hamuru”nu karan Az-zabla…

Hani demiş ya sana;

“Alaaddin; benim sana verdiklerimi,

arkandan gelenlere vereceksin…

soyumuzu sürdüreceklere,

geçmişini koru, geleceğinin önünde yürü diyeceksin,

o zaman döl büyür, soy yürür…

bunları mutlaka öğreteceksin”..

 

Amma verdin be dayı,

Amma da öğrettin…

Yaş altmışyedi..

-senide kaybettik ama-

Hala benim için “anayasa” öğrettiklerin…

Ama itiraf ediyorum,

Vallahi bazen yetemiyorum.

Geçmişi korumaya, geleceğin önünde yürümeye

Hele hele bunları arkadan gelenlere belletmeye

Yetemiyorum …

Ama yıldım zannetme ha!

Çok uğraştım, çok uğraşıyorum

Sanırım az anlatıyorum

Galiba senin bana yaptığın gibi

Geceler boyu, yıllar boyu,

çok tekrar ederek anlatmalıyım

Çünkü ve en önemlisi

Onca sevgi, onca emek, onca iyi niyet

Yani Az-zabla’nın sana ettiği vasiyet

Yaşamalı, ölmemeli

Aktarılarak büyümeli…

 

Seni ilk olarak,

“dayıya gidiyoruz” larla hatırlıyorum…

Kahverengi  yelekli, kısa pantolonumu

giydirirlerdi

Annem, cicik teyzem

Sana gelirken

Kendilerine de, bana da

Çok özenirlerdi…

 

Kasabadan, Beycuma’dan

Veli’nin otobüsüne biner

Ormanlar içinden,Gaca yollarından

Zonguldak’a inerdik…

Sonra da,

Benim küçük adımlarla

Liman boyunca yürüyerek

Amma da çok yürüyerek

Adlarını sonradan öğrendiğim

Mavnalara, takalara ve

beyaz şapkalı kaptanlara bakarak

Liman Fırın Sokak No 34’e

Yani senin eve gelirdik

Ve bana masal gibi gelen bir kaç gün geçirirdik…

 

 

Her şeye çok dikkat ettiğim, ama;

Şeylerin adını bilmediğim

Durmadan ” Bu ney?”, “Bu ney?” dediğim

O zamanlardan hatırlıyorum;

Limanın üstündeki verandadan

Limandaki şeyleri

Sandalları, takaları, gemileri

İlk defa senden öğrendiğimi

Çok berrak hatırlıyorum

Biraz önce gibi hatırlıyorum…

 

 

Ama o evde,

Liman Fırın Sokak . 34’de

Ömrümce, hala bile hatırladığım iki şey,

Beni hep etkileyen iki şey var..

-Birisi bahsi diğer-

Diğeri duvarlar…

Duvar dediysem

Hertarafı kitap dolmuş duvarlar

O yaşlarda ayıramazdım

Yoksa, duvarmı olmuş kitaplar…

Her neyse ama salondan yatak odasına

Mutfaktan cam balkona

Kitap olmuş duvarlar

Duvar olmuş kitaplar…

 

Evet dayım

Kitapların

1950 yıllarında daha 4 yaşımda

Okuyamadığım, ama gizli gizli

Kapaklarındaki kadın yüzlerini

Sevdiğim kitapların..

Benim dünyamı değiştirdi,

Benim kimliğimi oluşturdu kitapların.

 

Okumakla başlar herkesin kitap hayatı…

Ama bizimki,

Muradiyenin, Muratın, benimki

Dinlemekle başladı…

Her akşam, ama her akşam

Yemekten sonra

Televizyon, dizi mizi yok ya o yıllarda

Herkesi oturtur, başlardın okumaya

Sefillerden Jan Valjan’la

Yada Pardayanlarla

İki saat geçirtir, sonra,

En heyecanlı yerinde keserdin

Devamı yarına,

haydi uykuya derdin…

Ben o okumalarla tanıdım dünyayı,

Parisi, Londrayı, Romayı…

Sonra gidip gördüğümde

Hiç yadırgamadım

Eyfele çıktığımda,

Senin kitaplarla daha önce çıktığımı

İspanyol merdivenlerinden sonra

Medici’lerin sarayını gezdiğimde

Sayende zaten gezdiğimi hep farkettim

Sen belki bilmedin ama

Her seferinde sana

Minnet gönderdim

Ve hep ozamanlar

Seni bir daha bir daha sevdim

 

Evet dayım

Büyüttün bizi

Çitiştirmeden okuttun bizi

Bugün ben

Ekonomi, ekoloji, döngü, möngü diyorsam

Tarihi birbirine karıştırmadan okuyabiliyorsam

Çinliyi , Türkü, Farsı, Arap’ı

Ve Türklüğün üstüne çökmüş Slav’ı

Frank’ı Germen’i  AngloSakson’u

ve bunların hepsini evirip çeviren Yahudiyi

O dörtbin yıllık baronu

Ayırabiliyor, yerlerine oturtabiliyorsam

Bunu sana borçluyum…

Borçluyum biliyorum

Vallahi biliyorum…

Borcumu ödeyemeden

Bıraktın gittin bizi

Ona yanıyorum,

Çook üzülüyorum.

 

Cemil Çakmaklı